Umut
'İnsan nereye giderse düşünceleri de onunla birlikte gider', derler. Değil mi? Peki ya o insan hiç bir yere gitmiyorsa? O vakit büsbütün farklı bir ruh haline evriliyor işte durum! 2020 yılının süregiden bu nahoş kaosunda "artık hayatlarımız bir yere gitmiyor" duygusu sizi de sarmaya başladıysa eğer; sakin olmanızı temenni ediyor ve 'kulübe hoşgeldiniz', diyorum. Bu cümlenin sonuna gülümseyen bir emoji bıraktığımı hayal edin lütfen.
Gerçekten de duygularımızın tarifsiz kaldığı, kelimelerin yetmediği günlerden geçiyoruz. Gökyüzü ayrı, yeryüzü ayrı çalkalanıyor. Türlü gürültülerle yer yerinden oynuyor. Her konuda "değişim" sesleri yükselirken, sanki birden bire mevsimler değişmez oldu. Bu yıl bahar hiç gelmedi; yaz, yaz değildi zaten. Şimdi de özlediğimiz kışa kavuşabilmek için o "gelmeyen" baharın sonunu bekliyoruz... Zaman hiç de bildiğimiz gibi geçmiyor! Artık içimizdeki müziği pek duyamaz olduk. Aldığımız nefes bile yabancı sanki... Hayata dair, içinde yaşadığımız dünyaya dair sorular cevapsız, cevaplar ise yeterince anlamlı değil gibi geliyor.
Son iki gün boyunca, eski yazılarım arasında epey dolaştım. Okudum, o zamanları yad ettim. Herkesin hayatında depremler olur bilirsiniz. O günlerde kalemimden dökülenler belki bugünlerin içinde daralmış olanlara bir umut olur düşüncesiyle yazdıklarımı "Lirik Notlar" başlığında paylaşmaya karar verdim. Okumanız ve yorumlamanız dileğiyle...
Tüm olumsuzluklara karşın ben diyorum ki; bu dünyada yaşayan -yaşatabildiğimiz- çocuklar-ımız- var ise umut da vardır. Ve o umudu sevmek çok şeyi değiştirebilir...
